Wejdź w skórę nastoletniej dziewczyny. Gdy codzienne interakcje przekształcają się w nieustanne sprzeczki bądź szorstką wymianę zdań, matki, co zupełnie zrozumiałe, czują się zagrożone. Po latach starań, by być wyczuloną na potrzeby córki i dostrajać się do jej nastrojów, usłyszenie z jej ust, że nie masz o niej „bladego pojęcia”, jest miażdżące. Nawet jeśli w głębi serca wiesz, że te oskarżenia są mało racjonalne, trudno jest nie spojrzeć na siebie krytycznie, kiedy córka ci mówi, że jako matka poniosłaś sromotną klęskę, i zatrzaskuje drzwi przed nosem. Zagrożone jest twoje poczucie własnej wartości. Oczywiście dorastające dziewczyny potrafią wytropić u swoich matek brak pewności siebie równie skutecznie, jak psy policyjne potrafią wytropić narkotyki. Aż nazbyt ochoczo zrzucają na swe matki winę za wszelkie problemy. Trzydziestoośmiolet- nia Nan opowiedziała o tym, jak uprzedziła swoją wkraczającą właśnie w okres dojrzewania córkę Ninę o tym, że przyjęcie na basenie, na które ta została zaproszona, może zostać odwołane z powodu nadciągającej burzy. „Wielkie dzięki!” – wykrzyknęła z sarkazmem Nina. Nan pamięta, że przez chwilę zastanawiała się, czy faktycznie zawiniła. I w tym właśnie miejscu dochodzą do głosu wszystkie „być może”: być może nie byłam dobrą matką. Być może nie dawałam jej wystarczająco dużo swobody. Być może niewystarczająco jej słuchałam. Być może powinnam była ustalić więcej ograniczeń. Być może ona ma rację; powinnam umieć robić wszystko jak należy. Vera, matka szesnastolatki, trafiła w sedno: „Uważam, że słuszność leży po mojej stronie, a mimo to opada mnie zwątpięnie. Za każdym razem, gdy dochodzi między nami do scysji, powtarzam sobie, że powinnam być bardziej wyrozumiała i lepiej sobie radzić. Za każdym razem, gdy dochodzi do przykrej wymiany słów, czuję, że jestem okropna. Po każdej naprawdę poważnej awanturze, myślę: »Jesteś chyba najgorszą matką na świecie«”. Czy istnieje matka, która tak nie myślała?