Jak widzisz, jest to zadanie bardziej żmudne, frustrujące i wyczerpujące, niż sobie wyobrażałaś. Gdzie popełniłaś błąd? Wykazywałaś otwartość, nie stroniłaś od okazywania uczuć, byłaś szczera i konsekwentnie wspierałaś swoją córkę. Wiedziała, że może zwrócić się do ciebie z każdym pytaniem, problemem czy zmartwieniem, a ty udzielisz jej spokojnej odpowiedzi, nie osądzając i nie traktując protekcjonalnie. Taka strategia miała zapewnić budowanie silnej, bliskiej, opartej na zaufaniu więzi miedzy matką a córką i jeśli dopisało ci szczęście, plan rzeczywiście wypalił – przynajmniej w pierwszej dekadzie jej życia. Wraz z nadejściem okresu dojrzewania pojawiły się jednak nieprzewidywalne nastroje, silne emocje, napady złości, jakich nie widywałaś, odkąd córka ukończyła dwa latka, oraz tendencja do najeżania się i obrażania z byle powodu. Terry, matka czternastolatki, zrelacjonowała klasyczny przykład takiego zachowania: „Odwoziłam córkę na kurs przygotowawczy do liceum. Siedziałyśmy sobie spokojnie w – jak mi się wydawało — przyjacielskim milczeniu, gdy córka ni z tego ni z owego wystraszyła mnie, mówiąc: »Bądź cicho, mamo!« A przecież nie odezwałam się ani jednym słowem!”.