Jeśli jednak zbudujesz silną więź i nie przestaniesz się koncentrować na celach długofalowych, możesz być pewna, że wasze relacje przetrwają te nieuniknione burze. Pojęcie tego, co mieści się w normie, jest również szerokie, ponieważ dojrzewanie nie przebiega jednakowo i rzadko w sposób liniowy. Podczas gdy jedna matka zarzeka się, że „ledwo przetrwała” trzynasty rok życia swojej córki, inna utrzymuje, że zdecydowanie gorzej jest w wieku lat szesnastu. Pewne jest tylko jedno: że nie ma nic pewnego. Można się także spodziewać sporadycznego nawrotu zachowań charakterystycznych dla wcześniejszych faz rozwojowych (zwanego przez terapeutów regresją) w reakcji na stres, wygórowane wymagania bądź okoliczności życiowe. Na przykład twoja wielce niezależna córka, która zwykle wychodziła na rozpoczęcie roku szkolnego ledwo machając ręką na pożegnanie, w wieku trzynastu lat może nagle uczepić się ciebie jak rzep, gdy będzie przedstawiana nauczycielom szkoły średniej. Albo ni stąd ni zowąd piętnastoletnia i mierząca metr pięćdziesiąt wzrostu córunia może wylądować na twoich kolanach, dając mało subtelny sygnał, że potrzebuje więcej ciepła i czułości.