Posłuchaj reakcji piętnastoletniej Sofii, nastolatki przedstawianej jako osoba „absolutnie urocza”, na wieść, że jej mama będzie na sześć tygodni przykuta do łóżka po operacji kręgosłupa: „Jak może mi to robić? Żeby akurat teraz myśleć tylko o sobie! Muszę poszukać sukienki i butów na bal. Nikt inny nie zabierze mnie na zakupy”. Gdy zarzucono jej, że zdaje się myśleć wyłącznie o sobie, Sofia oburzyła się. „Oczywiście, że troszczę się o mamę” – twierdziła uparcie. „Nie chcę, żeby musiała przez to przechodzić”. Rzecz w tym, że desperacka potrzeba uspokojenia się i uwierzenia, że zdoła znaleźć strój, który będzie na niej dobrze leżał, była dla Sofii problemem nadrzędnym. Twoja córka także wnosi do relacji z tobą wszystkie niepokoje, irytacje frustracje, które towarzyszą fizycznym i emocjonalnym zmianom, jakim podlega.