Jeśli nie przyjrzysz się świadomie swoim poglądom na to, co jest dla twojej córki najlepsze, możesz mieć trudności z odróżnianiem jej pragnień i uczuć od własnych. Matka, która jako nastolatka zabiegała o przyjaciół i przynależność do grupy osób „powszechnie łubianych”, może desperacko zachęcać córkę do osiągnięcia tego, czego jej samej nie udało się osiągnąć. Nie ma w tym nic złego, póki pragnienia matki nie kolidują z jej poglądami – póki na przykład nie zachęca czternastoletniej córki do chodzenia na koedukacyjne imprezy bez nadzoru albo nie wywiera na nią presji posiadania szerokiego kręgu przyjaciół, mimo że córkę w pełni zadowala jedna bądź dwie bliskie przyjaciółki. Rozważ przypadek Marie, trzydziestoośmioletni z dwojgiem dzieci: „Moja matka była niesłychanie utalentowaną tancerką i mogłaby z zespołem jeździć na tournée po całym kraju, musiała jednak opiekować się swoimi braćmi i siostrami po rozwodzie rodziców. Chciała, żebym została wielką tancerką, i włożyła wiele wysiłku w osiągnięcie tego celu, lecz ja nie potrafiłam temu sprostać. Nie byłam obdarzona jej talentem i nie kochałam tańca tak jak ona. Doprowadziło to do wielu niepotrzebnych tarć między nami”. Niezwykle istotne jest przeprowadzenie takiego rozgraniczenia, kiedy bowiem granice zacierają się, częstokroć trudno jest zrozumieć, a tym bardziej przełamać, antagonizm, który wybucha między matką a córką.